6 yıllık bir sevgilim vardı, karşı binamızda oturuyordu.
Onu özlediğim her zaman balkona çıkıp görebilmek bu dünyanın en güzel hissi idi.
Beni kimse böyle güzel sevemezdi.. ya da öyle sandım.
avuç içlerimi öperdi.
saat sabahın 5'i, telefonum çalardı. “balkona çık”.
çıkardım, aşağıda bir sürü balonla durduğunu görürdüm.
ama görseniz, nasıl mutluluktur bu.
kimse sesimi duymasın diye de kıkır kıkır gülerdim.
onların ailesi çok kalabalıktı, benimse annemden başka kimsem yoktu.
ailesi kendileri gibi insanlar isterdi..
tatile Izmir'e gittiğimde ayrılmıştık. 8 ay geçti..
ben döndüm. hiçbir şeyden haberim yok.
“evlenmiş”.. 6 ay olmuş. benden 2 ay sonra.
yıkıldım. ölürüm sandım ölmedim, süründüm.
karşı binamız, onların evi olmuş.
tekrar Izmire döndüm. 1.5 yıl daha geçti.
hala buradalar, acı çekiyorum.
ama çok tuhaf, hiç konuşmuyorlar.
o hep balkonda oturuyor, kadın gezmelerden geliyor.
sabah saat 5 hala balkonda, öylece bizim balkona bakıyor.
ard arda sigaralar yakıyor, onu izlediğimden habersiz..
bir ses geliyor “babaaa… beni bir şey ısırdı”
“kızımmm” diye sarılıyor.
öyle bir ağlıyorum ki o an, buralara yazılacak gibi değil.
tek kişilik koltukta ağlarken uyuyakalıyorum..
sabah oluyor, dersim var. erkenden kalkıp şiş gözlerle garaja iniyorum.
onlar da garajda.. başımdan kaynar sular dökülüyor.
kızı yanıma geliyor. “baba bak, ablanın ne güzel saçları varmış degil mi”.. diyor.
“bu saçları koklayarak uyudu zamanında baban..” diyemiyorum.
göz göze geliyoruz, arabaya binip gidiyorum.
akşam oluyor, o eve gelesim yok..
“eve gider kafayı vurup yatarım” diyorum, kendimce.
markete giriyorum, Allah belasıni versin bu semtin, yine onlar!
“Cemre, bana bak!” diye bağırıyor, şok oluyorum. Bana diyor..
“ya babaaa..” diye bir ses.
kızına adımı koymuş. tam olarak burada kalbim çürüyor..
eve geliyorum. saatlerce, günlerce boş boş oturuyorum.
1 hafta sonra taşınıyorum.
eve talip olabiliriz diye biri arıyor.
emlakçıyla görüşüyorlar, yönlendirmemle.
imza işlerini hallederken adını görüyorum “Ömer Öztürk”..
emlakçıya soruyorum,
“neden kiralamışlar?”
“bacım bir adam eşya falan koymayacağım,
burası benim yuvam olacak sadece dedi, anlamadım ama”
ağlamıyorum..
ölmüyorum..
yaşayacağım, yapabilirim..
yalnız öleceğim..
lütfen öleyim..
dayanamıyorum..
bitsin..
Ben böyle acı görmedim.
